Trochę historii krótkofalarstwa w Poznaniu

Początków krótkofalarstwa polskiego należy szukać w ruchu radioamatorskim, jaki zaczął pojawiać się w pierwszych latach po I Wojnie Światowej.
Brak jednak opowiednich ustaw państwowych o radiokomunikacji hamował rozwój tego ruchu. Policja stale śledziła radioamatorów, i niejednokrotnie odwiedzali oni komisariaty P.P. lub nawet areszty. Ministerstwo Poczt i Telegrafów stosownie do ustawy z roku 1924, robiło ogromne trudności w wydawaniu upoważnień na stacje nadawcze skutek tego ruch amatorski rozwijał się nielegalnie.
W dniu 06.12.1925 r. p. Heftman (TPAX) pierwszy z polaków uzyskał dwustronne połączenie z Holandią na falach krótkich i dzień ten uważać należy za początek krótkofalarstwa polskiego.

Radioamatorzy w tych czasach rejestrowali się w czasopismie "RadjoAmator" - znaki wywoławcze zaczynające się na TP (początkowo dodawano jeszcze literę e dla wyróżnienia kontynentu {Europa}). Póżniej niektóre kluby rozpoczęły na własną rękę przydzielać znaki zaczynające się na SP3. Stan taki odbijał się niekorzystnie dla całego krótkofalarstwa, gdyż zachodziła obawa, że władze zamkną wszystkie nielegalne stacje, zaś legalnych było zaledwie kilka (znaki z SP1 na poczatku).
Sprawy te zostały ostatecznie uregulowane dopiero we wrześniu 1932 roku.

Początki krótkofalarstwa w Poznaniu równoważne są jego początkom w Polsce.
Latem 1927 roku powołany zostaje do życia Polski Klub Radjonadawców w Poznaniu, a w roku 1929 Zygmunt Bresiński pod znakiem eTPKX (SP3KX) zdobywa pierwszy w Polsce dyplom WAC (Worked All Continents).
W roku następnym dalsze dwa dyplomy W.A.C. zdobyły stacje SP1YL i SP1AK również z Poznania.

"Krótkofalowiec Polski" z 1930 roku pisze: "Nadmienić wypada, że Sp1yl i Sp1ak to bezprzykładne w dziejach amatorstwa krótkofalowego małżeństwo, chwalebnie reprezentujące naszych krótkofalowców zagranicą. Podnieść tu zasługę trzeba stacji Sp1yl, której właścicielką jest p. Burchardowa, popularna "YL" w całej Europie i poza nią."

W roku 1930 przez biuro QSL w Poznaniu przeszło prawie 8 tyś. kart QSL.

W tym okresie Poznań jest drugim liczebnie, po Lwowie, ośrodkiem krótkofalarskim w Polsce. Jesienią 1929 w "Radio Amateur Call Book Magazine" wymienia 110 znaków nadawców z Polski z czego 20 to krótkofalowcy z Poznania i okolic.
Ale już w czerwcu 1933 roku, Zarząd Poznańskiego Klubu Krótkofalowców informuje, że po skreśleniu z listy 59 członków za nieopłacenie składek za ponad 6 miesięcy (!!! SIC), pozostało jeszcze 61 członków zwyczajnych...

Wspomnieć należy też o krótkofalowcach z Szamotuł: SP1DJ, SP1CY którzy w połowie lat 30-tych prowadzą próby łącznosci na fali 80 cm.

Ze znaczniejszych postaci tamtego okresu wymienić należy SP1AE kpt.pil.Mickiewicz, SP1AK kpt.pil.Burchard, SP3KS p.T.Karolczak, p.R.Jungerman, SP1CL p.M.Szczodrowski, Cezary Niziołek, SP3KL p.O.Loga, SP1KM p.J.Klewenhagen i wielu innych...

W czasie wojny poznaniak-krótkofalowiec prof. Rajewski wybitnie przyczynia się do rozszyfrowania niemieckiej maszyny kodującej ENIGMA.
Lata powojenne są bardzo trudne dla krótkofalowców, i dopiero po reaktywowaniu PZK możliwa jest praca amatorskich radiostacji. Niemniej w grudniu 1948 r. otrzymuje zezwolenie pierwsza stacja klubowa SP5ZPZ przy Towarzystwie Przyjaciół Żołnierzy, której to póżniejszym spadkobiercą jest SP3KAU.
Na początku lat 50-tych wydanych zostaje kilka licencji indywidualnych. Okres ten to przede wszystkim ekspansja na pasma UKF.
I tak w czerwcu 1954 r. SP3PD Bernard Mielcarski przeprowadza pierwszą w Polsce łączność zagraniczną w paśmie 144 MHz ze stacją DL7FS zlokalizowaną w Berlinie.

W latach 60-tych i 70-tych życie krótkofalarskie to głównie praca w poznańskich klubach (SP3PKK, SP3KAU , SP3KTC). Liczne spotkania , kursy i praca z młodzieżą (SP3AK, SP3AWF, SP3PK, SP3HC, SP3CMO) owocują silnym wzrostem ilościowym naszej społeczności krótkofalarskiej. Powstają również kluby w okolicach Poznania: Września, Gniezno, Wolsztyn.

Nasi koledzy są zawsze w czołówce krajowej przy opanowywaniu nowych typów emisji (SSB-SP3PL, SSTV-SP3PJ, RTTY- SP3CCT). Aktywnie uczestniczą również w zjazdach SP-DXC, PK-UKF... Zespołowa praca w zawodach przynosi efekty i SP3KAU oraz SP3KTC plasują sie wśród najlepszych stacji klubowych w kraju.

Stan Wojenny tylko na krótko przerywa naszą obecność na falach krótkich i UKF.
W tym czasie wielu kolegów podnosi poziom swoich umiejętności konstruktorskich i zaraz po wydaniu pierwszych licencji słychać ich na wszystkich pasmach.
Uczestniczymy we wszystkich zawodach w tym również wielokrotnie w szczególnie atrakcyjnych zawodach stacji terenowych.
Przy okazji różnych imprez w Poznaniu np: wizyta Jana Pawła II, Międzynarodowe Targi Poznańskie ,organizowana jest praca stacji okolicznościowych.

W grudniu 1986 roku w paśmie 144 MHz uruchomiony zostaje przemiennik SR3P, a w roku 1994 SR0PO w paśmie 70 cm.
Tak wtopiły sie one w naszą rzeczywistość, że wielu kolegów zapomniało, jak można nawiązywać łączności bez przemienników...

Końcówka lat 80 to pierwsze łączności technikami cyfrowymi z wykorzystaniem komputerów, początkowo RTTY, SSTV a potem Packet-Radio. 1990 rok to pierwsze łączności PR na falach krótkich (jeszcze na specjalnych zezwoleniach - SP3CJW, SP3FMF), a 02.05.1991 odbywa się pierwsze QSO na UKF-ie, w trzy dni póżniej o 5:43 (05.05.1991) na zawolanie z Poznania odpowiedzial U2MIR (SP3UQS).
W kwietniu 1991 odbywa się pierwsze spotkanie PGPR (Poznańskiej Grupy Packet Radio) i powstaje pomysł uruchomienia BBS-a. Jesienią odbywają się pierwsze próby SR3BBS i od tego czasu gości już na stałe na pasmach amatorskich.
Od 1992 roku rozpoczyna się przydzielanie numerów IP oraz rozwój TCPiP, które owocuje uruchomieniem Bramki AmprNet SR3KWX (w 1998 roku następuje zmiana znaku na SR3BWX). W grudniu 1997 roku powstaje drugi przemiennik SR3PO w paśmie 70 cm.